İşte Sedef Kabaş’ın mektubu:
Kadınlar gününde, Bayan cezaevinde
Yıllarca 8 Mart Dünya İşçi Bayanlar gününde, hatta öncesi ve sonrası dahil neredeyse 1 hafta müddetince davet edildiğim kaç konferans, çalıştay, seminer, envai çeşit tertipte ya da katıldığım yayınlarda sayısız konuşma yaptım. Önemserim bu günü. Bayanların yaşadıkları zorlukları aktüel datalarla ortaya koymak, daha değerlisi bayanın gücünü ve yapabileceklerini anlatmak açısından bir fırsat olarak görürüm. Bu yıl ise size bir toplantı salonundan ya da canlı yayından değil, bir cezaevi hücresinden sesleniyorum.
Ülkemde bayan olmak sıkıntı (ama) ülkemde gazeteci olmak da güç. Hatta hangisi daha sıkıntı bilemedim. Lakin kesin olan şu ki hem bayan hem gazeteci olmak katmerli zorluk (yaşamak) manasına geliyor. Bir de üstüne “özgür olmak” üzere bir kaygıya sahip iseniz üç beyazdan daha tehlikelisiniz!
Şöyle düşünüyorlar: Bir gazeteci çıkıp utanmadan gerçekleri yazıp, berbat gidişatı eleştiren konuşmalar yapmaya cüret ediyor! Üstelik bunu yapan bir bayan gazeteci, kendini ne sanıyor? Hatta sormayın, daha beteri var. Haddini aşıp, kadın-erkek eşitliğinden, laiklikten, yargının bağımsız, medyanın özgür, iktidarın denetlenebilir olması gerektiğinden falan bahsediyor. Edepsize bak! Bir de bu fırsatta cumhuriyet kıymetlerine sahip çıkalım, Atatürk’ün vizyonundan şaşmayalım üzere laflar ediyor… Bildiğiniz “suçlu” bu!
Zihniyet bu olunca gözünün üstünde kaşın var misali bir atasözünden CB’na hakaret ettin ithamında bulunmak elbette farz oluyor. Saray güdümlü medyanın aleni gaye göstermesi, trollerin ana avrat küfretmesi, linç etmesi, gece yarısı gözaltına alınmak, sözüm dahi tamamlanmamışken iktidar yetkilileri tarafından (arka arkaya) koro halinde “suçlu” ilan edilmek, tutuklanıp hapsedilmek, hakkında 250 bin TL tazminat davası açılması savunma hakkı dahi tanımadan 12 yıl 8 aya kadar mahpus istemiyle iddianame yazılması aslında tahakküm etme hırsı içinde kıvranan eril, faşist, siyasetin dışa vurumu. Böylesi azgın saldırganlığın sebebi malum kitlenin kültürel kodlarının bayan düşmanlığından beslenmesi. Bayana yönelik şiddetin şizofrenik boyuta eriştiği, neredeyse Allahın her günü bayanların konutta, işyerinde, hastanede, takside, yol ortasında herkesin gözü önünde fütursuzca ve canice katledildiği bir periyotta bayanları muhafaza altına alan Memleketler arası İstanbul Sözleşmesi’ni bir gecede bir imza ile hukuka ters formda iptal etmek sizce neyin göstergesidir? Kız çocuklarını eğitimsiz, genç kızları mesleksiz, bayanları kimliksiz, şiddet gören bayanları muhafazasız, hakkını arayan bayanları ise cezasız bırakmayan bu nizama sizce ne denmelidir?
Kaldığım cezaevinde yaygın telaffuz şu ; “Sedef hanım, burada adam öldürenler yatıyor.” Yani bayan öldürenler dışarıda özgür dolaşıyor manasındaki sitemlerini böylesi bir ironi ile lisana getiriyorlar. Birçok yeniden kendi sözleri ile “erkek mağduru”. Konuşabildiklerimin ortasında sistematik şiddetten bunalıp kocasını öldüren, kıskançlık krizleri geçiren “sevgilisi”nin hışmından kendisini korumak için bıçağa sarılan uyuşturucu satma cürmünü “hayat arkadaşı” ismine üstlenen (sen hatası üslen ben seni sonra kurtaracağını deyip, ortadan kaybolan), babasının zulüm seviyesine varan baskısından, dayağından, çaresizce kaçıp sokaklara düşen var. Yürekleri yandı, hayalleri paramparça…
Yine de güneş her gün doğuyor, iki sıcak sohbet ile yüzü gülüyor, bayan bayanın merhemi oluyor. Geldiğim birinci günden beri bayan dayanışmasının gerçek örneklerini yaşattılar bana. Siyasi yelpazenin en sağından en soluna (kadar) ideolojileri birbirine zıt bayanlar tıpkı hürmet ve sevgi ile kucakladıkları beni. Bozuk sisteme baş kaldıran, hakkını arayan, sesini yükselten bir bayana ‘ helal olsun’ diyerek, sahiplendiler.
Hapishanedeki hücreme girdiğimde iki gündür hiçbir şey yemediğimi öğrenince gecenin o saatinde sıcak yemek bulup, getiren infaz memurları;
Havalandırmaya vilayet çıktığımda soğuktan ellerimin titrediğini görüp 6 saat içinde eldiven örüp yollayan;
Oğlumun doğum günü olduğunu duyunca kum boncuklardan yaptığı panda ve yavrusu anahtarlığını ikram eden;
11 gündür tek bir meyve yemediğime üzülüp, kendi portakalını veren infaz memuru;
Sevgilisinin teklifinin üzerine burada evlenirken (çok şükür bu türlü has adamlar da var) nikah şahidi olmamı isteyen;
Yemek dağıtımında sevdiğimi bildiği için ekstra çorba vermeyi ihmal etmeyen;
Kitaplarını seve seve paylaşan;
Hayatımın yediğim en lezzetli kısırını yapıp, gönderen;
Avukat görüşmesinde bir bardak su rica ettiğimde şişenin tamamını verip, beni mahcup eden infaz memurları;
Sabahları demledikleri çaydan, akşamüstleri su ısıtıcıda (kettle) pişirdikleri Türk kahvesinden ikram eden cezaevi kız kardeşlerim…
Elbette burası bir hapishane. Bakmayın siz artık cezaevlerine infaz kurumu, gardiyanlara infaz memuru, hücrelere oda, havalandırmalara (yüksek duvarlı, dikenli teller ile çevrili üstü açık dar avlular) bahçe dendiğine… Birçok dramın adresi burası. Kimisinin depresyonda yaşadığı, kimisinin hakikaten çıldırdığı, insan sabrını ezip geçecek 20-30 yıllık mahkumiyetlerin sıkıntısının çekildiği, soğuk, kasvetli, ölümcül bir ortam… Ne var ki, yazgıda ve sıkıntıda ortak bu bayanlar zahmetleri, güç birliği içinde aşmaya çalışıyorlar. Bir nevi bize zorluklarla başa çıkabilmek için en gerçek yolun DAYANIŞMA olduğunu gösteriyorlar. Her türlü baskıcı, eril, faşist idarelerin vefat fermanını dayanışma içinde uğraş eden özgür ruhlu bayanların yazacağının haberini veriyorlar…
