Şimdi natürel yerinde yeller esiyor. Halbuki Samatya kıyısında, denizin –kıyısı doldurulmadan evvel tabii- çabucak yanı başında çok ancak çok tanınan bir yerdi Su Eserleri Kahvehanesi. İsminin neden o denli olduğunu hala bilmem. Müşterileri çoğunlukla öğrencilerdi. Semtimde fazla vakit geçirmediğim için pek sık gitmesem de ününden haberdardım. Solun neredeyse tüm fraksiyonundan öğrencilerin toplandığı yerdi.
Çok lakin çok nadir uğradığım günlerden birinde sosyoloji öğrencisi arkadaşım Ziya (diye kalmış aklımda) küçücük, art cepte taşınacak kadar yani, bir kitap tutuşturdu elime. O periyot, Babıâli’de hem gazetecilik yapan hem de edebiyat mecmualarında kendi çapımda yazılar yazan biri olarak haberdar olmamı istemişti aşikâr ki Ziya. Şiir kitabıydı. Çok genç yaşta başladığım mesleğin diğerlerinde uyandırdığı cazibe şımarmama yol açabilirdi o devirde, fakat nasıl oldu da becerdim bilmiyorum, daima haddini bilen biri oldum. Doya doya, çok istediğim halde ukalalık yapamamışımdır bu yüzden. Çok takdir ederim bu tarafımı. Ziya’ya da şiiri anlayıp, kıymetlendirecek biri olmadığımı söyledim elbette. “Olsun, bir bak” dedi.
O küçük kitaptan yola çıkmak
Bu ortada haddimi bilirdim dediysem, bu önemli ciddi şiir yazmama pürüz olmadı doğal. Yazıyordum, hatta 80 darbesiyle yayın hayatına son verilen, dokuz aylık ömrü olan günlük Demokrat gazetesinde yayınlamışlardı bile birini. Sonra güvendiğim ağabeylerimden birine, bir kaçını okuduğumda “oğlum ne berbat şeyler bunlar” deyince vazgeçtim doğal yazmaktan. Şiirimize yaptığım en büyük katkı olmuştur yazmayı bırakmak. Lakin okumaktan hiç vazgeçmedim. O nedenle de olağan ki bir şiir zevkim oluştu vakitle. Ziya’nın elime tutuşturduğu o küçük kitaptan okuduğum birinci şiire bayıldım. Harikulâde hoş öteki şiirlere de.
Kitabın sahibi şair Cihan Oğuz’un şiirleriyle birinci tanışmam budur. Sonra karşılaştık da birkaç sefer. Ortaya yıllar girdi, çeyrek asırdan fazla uzak kaldım ülkeden. Lakin Cihan’ı izliyordum sıkıntı da olsa. Az bulunur entelektüel dostum Osman Çutsay, hakikaten çok uygun şair dostum Akif Kurtuluş’un da ortalarında bulunduğu, bir devrin tabuları yıkan mecmuası Edebiyat Dostları’nda yazılarını da okurdum. Sosyoloji okumuş, antropolojide yüksek lisans yapmıştı Cihan. Mecmuadaki arabesk bahisli yazısını çok beğendiğimi anımsıyorum.
Yıllar sonra ülkeye döndüğümde, ki 11 yıl oldu, yalnızca bir sefer buluşabildik Cihan’la. Lakin daima dosttuk alışılmış ki. Onu toplumsal medyada birinci bulduğumda o küçük kitaptaki şiirlerinden birinde geçen “o vakitler sevdaları tanklara bağlamazlarmış Natalya” dizesini yazdım ona. Aklımda nasıl yer etmişse, tam 39 yıl sonra bile anımsayabilmişim. O küçük kitabın hikayesi çok güzeldir. Düzeltmeleri, basıldıktan sonra sayfalar üzerinde yapılan o kitabı dedesinin ayçiçeği ile buğdaydan elde ettiği gelirden verdiği 500 lirayla Edirne Uzunköprü’de bir matbaada bastırmıştır Cihan.
Görünmezliği seçti lakin okuru bol
Meslektaşımdır da tıpkı vakitte. 28 yıl medyada çalıştı. Artık bir irtibat tabibi olarak akademisyenliğini sürdürüyor. Geçenlerde bir ortaya geldik nihayet. Yayınlanmış yeni, olağanüstü şiir kitaplarını verdi bana. 39 yıl evvel nasıl beğendiysem yeniden o denli oldu. Alışılmış ki çok gelişmiş, Cihan Oğuz şiirleri denebilecek dizeler yaratmış. Bu işten anlayanlar Cihan’ın âlâ şair olduğunda hemfikirler doğal. Ödüllere başvurmaz, bankaların, holdinglerin çıkardığı mecmualarda görünmez, imza günlerine gitmez, bu türlü tavırları var. Fakat bu görünmezliğine karşın önemli bir Cihan Oğuz okurları oluşmuş durumda. Kitaplarının alıcısı çok. Şiir üzerine de baş yorduğu için bu mevzudaki denemelerini Ah Biz Şairler isimli kitabında topladı.
Kolay heves edilip basitçe vazgeçilen bir uğraş şiir. Ben dahil bir çok insan şiir yazabildiğine nasıl inanabiliyor, hala anlayamam. Ben faciadan döndüm, ne keyifli ki. Hala şair olduğunu sanıp sürdürenler var fakat. İşte şairi (!) bol ülkede Cihan’ın bu içe kapanıklıkla kendisini nasıl motive ettiğini merak ederim daima. Şiirde bu denli yıl ısrarlı olması şiirimiz için bir yarar alışılmış. Ay Işığı Karanlığı Yırtarken, Hoşbulduk Cehennem, Aşkla Satranç, Girdap ve Safir, Kendime Savurduğum Hançer, Yaradanla Konuşmalar, Mehteran Bölüğüyle Enternasyonal, Allah’ın Sol Yumruğu yayınlanmış kitapları.
Devraldığı nöbet
Farklı şiirlerinden şu dizeler örnek olsun stiline:
“Mezuniyet merasimine yanlış kapıdan girdik/Sahne yapayanlış roller doğuruyordu/ Fırlattığımız kepler tavana yapışıp kaldı/ Vakit diplomasız katil üzere kurşun sayıklıyordu”.
“Neler mi yitiririm o masalın sonu yavan biterse/ O aşk kaynayıp giderse bir yığın detay içinde?/ Kursağımda bir ömrün basamakları kalır tahminen / Kalbimden düşlerine tırmanırken yıldızları tökezleten/ Bu da mı yetmez?/ Ölüp ölüp dirilen bir günahsız kul olur çıkarım/ Yaşatamadığı günlere sayar onu da tanrı”.
“Bir aşkın cenazesini kaldırmak çok mu kolay sanıyorsun? / Leşini bırakır üzere bir kedinin izbe patikalara/ ‘Kaybolan’ kediyiz, varsın bulmasınlar/ Hayallere birer meze oluruz/ Sen uzakta göz kırpan imkânsız yıldız/ Allah’a dua ederken şarap içen bir gamsız ben”.
Çok var böyle
Şair Cihan Oğuz’u en uygun öbür bir şair anlatır. Şiirimizin değerli şairlerinden Ahmet Telli bakın şu dizelerle ne demiş onun için:
“Kifayetsiz muhterisler haramiler ve bilcümle/ Alçaklara kelamın hançerini savururdu ya Nef’i/ Kazak Abdal Eşref ve de Can Yücel / Şimdilerde galiba Cihan Oğuz devralıyor nöbeti.”
Şiirlerini okuyunca siz de Cihan’ın devraldığı nöbetin ne olduğunu göreceksiniz. Kesinlikle buluşun o şiirlerle.
