AK Parti bir çekirge sürüsünün tarlamızdan geçmesi üzere fikir hayatımızdan geçti.
Meydanlarda heykelleri, duvarlarda fotoğrafları olmadı ve olmayacak hiç.
En büyük günahlardan biri olarak görüyorlar.
Var olanı ya “Tükürürüm bu türlü sanatın içine!” diye küfrederek ya da “Ucube” diyerek söküp attılar.
Bir müzikleri yok.
Şarkı söylemek ayıp zira.
Elde bir ‘Dombra’ var, o da Kazakistan’dan çalıntı.
Şakaya ve mizaha tahammül edemiyorlar.
Gülmeyi nezaketsizlik sayıyorlar.
Kadının kahkaha atması ise tamamen kabahat.
Şiir mi?
Ciklet manisinden hallice dizeleri okuyup hisleniyorlar.
İhale şartnameleri, ipe sapa gelmez iddianameler, vasat propaganda metinleri ve besleme ak-trollerin tweetlerinden daha fazlası gelmiyor ellerinden.
Cumhurbaşkanı Erdoğan vakit zaman kültürel iktidar olamamaktan şikayet ederken, yarattığı ‘eseri’ görmek istemiyor. Beş yıl evvelki bir müzik kelamından dolayı Sezen Aksu‘yu lisanını koparmakla tehdip edip ‘milli lümpenlerin’ önüne atan da…
Nobel ödüllü Türk romancısı Orhan Pamuk’u isim vermeden terörist ilan eden de Erdoğan’dı.
Komedyen Müjdat Gezen ve Metin Akpınar televizyonda, tiyatrocu Genco Erkal ise Twitter’da Erdoğan’ı eleştirdiği için hala yargılanıyor.
Nasrettin Hoca bugün hayatta olsa Silivri’de gardiyanlara latife yapıyor olurdu.
Hani uykudasınızdır, uzanan iki el boğazınıza bastırmaktadır ve nefes alamazsınız ya AK Parti’nin inşa ettiği dehşet rejimi tam olarak budur. Muhalif siyasetçiler ve gazetecilerin hiçbir ispat olmadan casus diye tutuklandığı, sıradan vatandaşın sokakta doğrultulan mikrofondan “Konuşursam beni de alırlar” diye kaçtığı ve telefon kullanmayanın bile dinlenmekten korktuğu bir karabasan.
Bir türlü çıkamıyoruz kabustan.
Bunaldık.
Nefes alamıyoruz.
Adliye ve cezaevi kapılarında beklemekten…
Mafya kurşunlarına şahit olmaktan…
Zikir sesleri işitmekten…
İktidar övgülerini okumaktan…
Terörist ilan edilmekten yıldık usandık.
AK Parti’nin muhacirleri bellerine kuşandıkları kılıçlarla sokaklarımızda gezerken, memleketin binbir zahmetle yetiştirdiği seçkin tabipler katar katar Avrupa’ya göçüyor. Amerikan medyası hekimlerimizin mahzun göçünü yazıyor.
Gezi Parkı’nın faili ilan edildiği için Türkiye’den ayrılmak zorunda bırakılan tiyatrocu Mehmet Ali Alabora, BBC’de en kalburüstü dizilerde başrolde oynuyor. Bizim kısmetimize ise mehdilik tezindeki Necati Şaşmaz düşüyor.
Diplomasını alan gidiyor.
Mahkeme kapılarına asılan sanık listeleri ile Halk Ekmek büfelerinin önündeki fukara kuyrukları uzunlukta birbiriyle yarışıyor.
Ne kadar hukuk, o kadar ekmek!
Beştepe’de dikilen meczup gömleği dikiş yerlerinden patladı, patlayacak.
Tarkan’ın ‘Geççek’ müziği milyonlarca vatandaşın karabasanın iktidarından kurtulma marşı oluverdiyse, işte bu yüzden. Tarkan’ı karalamak için bula bula müziğin klibinde oynayan Şuayip’in KHK’lı öğretmen olduğunu buldular. Evet, Cumhurbaşkanının kurdelesini kestiği bankaya para yatırdığı için ihraç edilen Şuayiplerin kıssası de karabasana dahildir. Cürmü yoksa ve mahkum olmamışsa Şuayip de Tarkan’ın müziğiyle şıkıdım şıkıdım oynayacak.
Yalnızca anlatanın güldüğü saçma bir fıkranın kahramanları üzereyiz. O kadar ki ülkenin en çok kahkaha attığı mizahçılardan Şahan Gökbakar, bu acınası gülünçlükler içerisinde hepimizi ciddiyete davet etmek zorunda kalıyor. Cem Yılmaz, burnundan soluyor epey vakittir.
Sezen Aksu, artık müzik okumayı bıraktı, meydan okuyor.
Düşünce ve inanç hürriyetinin sonlarını çiziyor besteleriyle…
Haluk Levent, sendikalı oldukları ve daha fazla fiyat istedikleri için işlerinden atılan Migros personellerinin imdadına koşuyor.
Uyuşturucu kaçakçıları, Rıza Zarrap‘lar, Thodex’çiler, kara paracılar iltifat ve hürmet görürken, ekmek ve hengamesi verenin bileklerine kelepçe vurulacak, o denli mi?
İşçi Gülabi, sen hiç üzülme.
Geççek bu karabasan.
Haluk Levent: Sırada Yemeksepeti var
Migros’un Esenyurt’taki deposunda çalışan emekçilerin 3 Şubat’tan beri devam eden iş ve ekmek çabası Haluk Levent’in arabuluculuğu sayesinde mutabakatla bitti.
Atılan personellerin işe dönmesine, 325 TL artırım yapılmasına ve her ay 1000-1200 TL prim ödenmesine karar verildi.
Dün Haluk Levent ile konuştuk.
Migros çalışanları için yürüttüğü çabayı anlattı.
Yeni gayesini açıkladı: Yemeksepeti’nde fiyat artışı için aksiyon yapan moto-kuryelerin problemini müdahil olmak.
Türkiye’nin günlerdir konuştuğu direniş sayenizde uzlaşmaya vardı.
Geçen yıl da Migros personelleri için arabulucu olmuştum, o da tahlile kavuşmuştu. Ben yıllardır Migros emekçisiyle birlikteyim. Evvelki grevlerde yağmur altında müzikler söyledim. “Bir müzikçi çözdü”ye indirgenmesini tuhaf buluyorum. Sendika ve çalışanların kararlı duruşu olmasa çözülmezdi.
“Gel çöz” mü dediler?
Ortalık gergindi. Gerginlik çözümsüzlüğe gidiyordu. İki tarafa da “Arabulucu olmamı ister misiniz?” dedim. “Lütfen” dediler. Hem Migros’a gittim hem emekçilere… Dokuz gün görüşmelerle ve telefon trafiğiyle geçti. Dün (Önceki gün) “Ahbap’ta buluşalım” dedim. Sekiz buçuk saat aralıksız tartışmadan sonra sorunu çözdük.
Dokuz gün mü..
Dokuz gün boyunca oradan oraya… İki dakikada olmuş iş değil. “Dernekte çözelim” demek artık çözülmüştür demek.
O da 8.5 saat sürmüş.
Evet, uzun sürdü. Zira çok unsur vardı görüşülecek. Sendikanın tüm talepleri kabul edildi. Değerli olan, iki tarafın memnun ayrılmasıydı.
Hiç kopma basamağına geldi mi?
Üç defa. Bizde Gül abla var. “Abla çabucak kahve yolla, lokum getir, burası darmadağın oluyor” dedim. (Gülüyor)
Kendinizi nasıl hissediyorsunuz?
Sınıf şuuru olan bir sanatkarın bu işi çözmek için uğraşması kadar doğal bir şey yok. Birtakım iş yerlerinde greve gittiğim için reklam kaybettiğim oldu. Bu bir risktir. Riske giren sanatçı bunları yitirecek bazen. Son beş yılda 80’e yakın greve gittim. İnsanlara müzikler söyledim. Emek şuuruyla yaklaşıyorum.
Bundan sonra ne olacak?
Sırada Yemeksepeti var. Ona başlamayı düşünüyorum. Her an Yemeksepeti’ni gitarla basabilirim. “Haluk abiniz geldi ulan, ne oluyor, şu işi çözelim” demeyi düşünüyorum. (Gülüyor)
Bir öğretmenin ölmesi mi bekleniyor?
15 Temmuz’dan sonra MHP, AK Parti ile yakınlaşırken, bu hal hem partide, hem de partiye bağlı kuruluşlarda çatlak yarattı. Türk Eğitim Sen Genel Lideri İsmail Koncuk istifa etmek zorunda kaldı.
Türk Eğitim Sen’in 7. Olağan Kongresi’nden evvel muhalif şube liderleri aday olmamaları için uyarıldı.
Samsun, Kütahya, Kayseri ve İstanbul’da şube liderleri Türk Eğitim Sen’den ayrılıp Hürriyetçi Eğitim ve Bilim Hizmetleri Sendikası’nı 20 Aralık 2021’de kurdu.
Genel Sekreter Ali İhsan Hasanpaşaoğlu, bir gün sonra öğretmenlik yaptığı Üsküdar Henza Akın Çolakoğlu İmam Hatip Lisesi’nden çıkarken, sopalı atağa uğradı.
20 Ocak’ta Genel Lider Yardımcısı olan din öğretmeni Ali İhsan Öztürk, Kayseri’de okul çıkışında dövüldü.
Son taarruz, 14 Şubat’ta İstanbul’da yaşandı.
Genel Lider Yardımcısı Erdinç Öztaş, Kağıthane’de hücuma uğradı.
Dün Öztaş’ı aradım.
Şunları anlattı:
Öztaş, taarruzun Dava Ocakları tarafından gerçekleştirildiğini argüman ediyor.
Şöyle devam ediyor:
“Ülkü Ocakları azmettirdi diye duydum. Onlara da bir yerlerden talimat geliyor. Ben Türk Eğitim Sen’in İstanbul 4 No’lu Şubesi’nin 10 yıl lideriydim. Bırakmam için tehdit ettiler. Farklı sendika kurduğumuz için hücum yaşandı.”
Muhalif davacılar, siyasetçiler ve gazetecilerden sonra üç öğretmene meydan dayağı atılıyor.
Ne İçişleri Bakanlığı’ndan ses çıkıyor.
Ne Ulusal Eğitim Bakanlığı’ndan…
Bir öğretmenin ölmesi mi bekleniyor?
