Adana’da, Furkan Vakfı üyelerine yönelik acımasız polis şiddetine dair çokça imaj yayınlandı. Biri var ki AK Parti’nin, iktidarını perçinlemek için başvurduğu bütün mağduriyet sömürüsünü yerle bir etti.
Siz de izlemişsinizdir.
Polis, Furkan Vakfı üyelerine gaz sıkıyor. Çarşaflı protestocu birkaç metre ilerisindeki polislere çıkışıp sırtını dönerek yürüyor. Ne cisim atıyor ne de el işareti yapıyor. Müdahaleyi gerektirecek aksiyonu olmadığı halde türbanlı polis, gerisinden koştuğu çarşaflı bayanı cop darbesiyle düşürüyor. Sonra copu, çarşaflıya kaldırıyor.
HDP’lilere ve sol kümelere reva görülen bu şiddet dini – politik bir cemaat olan Furkan Vakfı üyelerine karşı da pervasızca uygulanıyor. Zira vur buyruğu daha üstten, iktidar katından geliyor.
Bu yüzden polis, müsaadesiz gösteriyi dağıtır üzere değil…
Düşman ordusuna dalar üzere vuruyor.
Adana’nın muhalif cemaati
Furkan Vakfı, Mısır El Ezher Üniversitesi’nden mezun olan Kuytul tarafından 1994’te Adana’da kuruldu. Cemaat Adana’nın yanı sıra Mersin ve Hatay’da da güçlü.
Kuytul, Diyanet İşleri Başkanlığı’nca Selefi kabul ediliyor.
Laiklik ve demokrasiyi küfür sayıyor.
Taraftarları oy vermiyor.
Sohbetlerinde siyasi gündeme girmesi, Sezen Aksu’nun müziğine varıncaya kadar her konuda görüş belirtmesi dikkat çekiyor. İktidarı keskin lisanla eleştirmekten geri durmuyor. Bir muhalif partinin başkanı olsa başı ağrımayabilirdi. Cemaat başkanı sıfatıyla tenkit yönelttiği için siyaseten tekfir edildi.
FETÖ’ye yardım ve PKK propagandasından tutuklandı.
Bunlar Kuytul’u susturmak ve yalnızlaştırmaya yönelik inandırıcılıktan mahrum savlardı. Aslında yargılama da beraatle bitti.
Geçen yıl eylül ayında Furkan Vakfı ile irtibatlı olan işadamı K.S. kaçırıldı. Üç gün
Sekiz kişi tutuklandı.
Kuytul ve taraftarları 20 Mart günü, arkadaşlarının tutuklanmasını protesto için basın açıklaması yapmak istedi.
Valilik müsaade vermedi.
Onlar da müsaadesiz halde yürümeye çalışınca polis orantısız müdahalede bulundu. O denli ki İçişleri Bakanı Süleyman Soylu, “Bu kadar olmaz” dedi.
İktidara biat etmedi
Kuytul, hududunu AK Parti’nin çizdiği ‘resmi’ siyasal İslamcılık dışında ve hasım olarak görülüyor. Erdoğan’a biat etmeyi reddettikleri ve ‘dindarların iktidarına’ karşı geldikleri için cezalandırılıyorlar.
Düşüncelerindeki sertliği saymazsak, demokratik hukuk nizamı bakımından tehdit oluşturmuyorlar.
Ne Menzil üzere Sıhhat Bakanlığı’nda…
Ne İskenderpaşa üzere yargıda…
Ne de İsmailağa üzere Diyanet’te takımlara sahipler.
Hizbullah üzere silahlarını çıkardıkları da görülmüş iş değil.
Hiçbir şiddet hareketine kalkışmadıkları, şiddeti gayret formülü olarak benimseyip önermedikleri ve tamamen barışçıl oldukları halde iktidar tarafından iç tehdit sayıldıkları için terör parantezine alınıyorlar.
Örtülü polis devleti
Şimdi kimi iktidar yanlıları, türbanlı polisin çarşaflı bayanı coplaması karşısında kalbi titreyerek, “Böyle mi olacaktı?” diye soruyor.
Ya ne olacaktı?
Aynı polisler 8 Mart Dünya İşçi Bayanlar Günü’nde başı açık hemcinslerini, Onur Haftası’nda eşcinselleri coplarken problem yoktu da çarşaflıyı döverken mi var?
Bu savunma bile İslamcıların imtiyaz istediğini gösteriyor.
Türban ve sakalın ayrımcılık münasebeti olmaktan çıkarılması, bir özgürlük çabası alanıdır. Sonuçta türban serbestisi, kamusal alanda dini davranışlara yönelik sınırlamaların kaldırılmasına yönelikti.
“Önemsiz” demiyorum.
Ayrımcılıkların giderilmesi bakımından gereklidir de.
Yalnızca o kadar.
Fakat türban takmak ve sakal bırakmak, özgürlük ve demokrasinin sembolü olamaz.
Hatta bunlara getirilen serbestinin toplumu özgürleştirmek ve devleti demokratikleştirmek üzere bir maksadı da yoktur, sonucu da.
Kaldı ki dinin resmi ideolojiye dönüştüğü ve dini kuralların kamusal alanda hükümran kılındığı bir toplumda demokrasinin, temel hak ve özgürlüklerin hayat bulması imkansızdır. En yakın örnek, kızlara okumanın bile yasaklandığı Afganistan.
Dolayısıyla türbanlı milletvekilleri var diye ne Türkiye dünden daha demokratik…
Ne de başı bağlı diye polis, düne nazaran insan haklarına daha saygılı.
Bugünün dünden farkı polis devletinin demokratik devletle yer değiştirmesi değildir. Polis devletinin türban takmasıdır.
Her bir eser ve hizmetin helali var da…
Copun neden olmasın ki?
Silahsız Taliban
Bu ortada, iktidarın mağduru olmaları Kuytul’un görüşlerini daha az tehlikeli kılmıyor. Kuytul, kanunların yerini dini buyruk ve yasakların almasını savunuyor. Taliban’dan sırf içtihat bakımından ayrılıyor. Yani, niyetlerini gerçekleştirmek için teröre başvurmuyor.
Furkan Vakfı’na bile tahammül göstermeyen bu zorbalığın tahlili ve alternatifi, demokrasi aykırısı Kuytul’un düşlediği bir din devleti değildir.
Kuytul’u ceberrut iktidarın baskısına…
Halkı da Kuytul ve öbür cemaat, tarikat ve dini örgütlerin karanlık otoritesine karşı koruyacak olan, laiklik ve demokrasidir.
Son 3 yılda 78 yabancı papaz ve ailesi Türkiye’yi terk etti
AK Parti iktidarı, siyasal İslamcılığın dışında kalan Furkan Vakfı’nı tehdit görür de Hristiyanlık bildirisi için Türkiye’ye gelen Protestanları görmez mi?
Protestan Kiliseler Derneği’nin 2021 Hak İhlalleri İzleme Raporu’na nazaran yabancı asıllı papazlar sürgüne mecbur ediliyor.
Yabancı papazlara 2019’dan itibaren N-82 ve G-87 kodu veriliyor.
N-82 kodu Türkiye’ye giriş için ön müsaade alma koşulu demek. Lakin bu, Türkiye’ye giriş yasağı formunda kullanılıyor. Zira kod aldıktan sonra müsaade için başvuranlar reddediliyor.
G-87 kodu da Emniyet ve MİT istihbaratıyla sınırdışı etmek manasına geliyor. Rapora nazaran bu kod yabancı ülkelerde silahlı hareketlere ve terörist tertiplere ismi karışmış olanlara uygulanıyor.
2019 yılında 35, 2020’de 30, 2021’de 13 olmak üzere 78 papaza kod verildi.
Papazların yanı sıra 41 eş ve 66 çocuğa kod uygulandı.
Toplam 185 kişi Türkiye’yi terk etti.
Raporda şöyle deniyor:
“Bu bireyler uzun yıllardır ülkemizde aileleri ile birlikte yaşıyor. Haklarında hiçbir kabahat kaydı, soruşturma yahut mahkumiyet bulunmuyor. Aileden birine verilen ön müsaadesiz giriş yasağı aile birliğini bozmuş, aile fertlerini büyük bir kaosla baş başa bırakmıştır. Bu insanlara en az beş yıl ülkemize girmeme yasağı verilmiştir.”
Açılan davaların çok azı olumlu formda sonuçlandı.
Bunları da yönetim uygulamadı.
Tekrar kod ya da vize iptali verildi.
Örneğin, eski eşi ve çocukları Türk olan Sri Lankalı G.D.K.’ye, davayı kazanmasına karşın oturum verilmedi. 30 yıldır Türkiye’de bulunan İspanyol C.M.’ye evvel çalışma müsaadesi verildi. Kısa bir müddet sonra C.M.’den ülkeyi terk etmesi istendi.
Bazı karma evlilikler birebir muameleye maruz kaldı.
Dört aile Türkiye’den ayrıldı.
Raporda şöyle deniyor:
“Yabancı asıllı Protestanlar her an gönderilme tasası yaşıyor. Yabancı aile ya da bireyler kilise toplantı ve aktifliklerine katılmıyor ve istekli olarak ülkemizden ayrılıyor.”
Öte yandan, Aydın’da kilise vazifelisi E.T. ve topluluk üyeleri geçen yıl toplumsal medya yoluyla öldürülmekle tehdit edildi. Arhavi’de de bir Hristiyan, konutundan kovulmak istendi, bir partinin ilçe lideri tarafından “Onları yok edeceğiz” diye maksat gösterildi.
